Mükemmeliyetçilik ile Yaşam Doyumu Arasındaki İlişkide Affetmenin Aracı Rolü

Yazarlar

DOI:

https://doi.org/10.33308/26674874.2020342135

Anahtar Kelimeler:

Affetme- Özel Gereksinimli Çocuğa Sahip Anne- Mükemmeliyetçilik- Yaşam Doyumu

Özet

Bu araştırmanın amacı, özel gereksinimli çocuğa sahip annelerin mükemmeliyetçilikleri ile yaşam doyumları arasındaki ilişkide affetmenin aracı rolünün olup olmadığının incelenmesidir. Araştırmanın çalışma grubunu, özel gereksinimli çocuğa sahip 404 anne oluşturmaktadır. Araştırmadaki sonuçlar şu şekildedir; özel gereksinimli çocuğa sahip annelerin olumsuz mükemmeliyetçilikleri, kendini affetme, başkalarını affetme, durumu affetme ve genel affetme davranışlarındaki değişimi olumsuz yönde; olumlu mükemmeliyetçilikleri ise kendini affetme, durumu affetme ve genel affetme davranışlarındaki değişimi olumlu yönde açıklamaktadır. Olumlu mükemmeliyetçilik yaşam doyumunu olumlu yönde; olumsuz mükemmeliyetçilik ise yaşam doyumunu olumsuz yönde açıklamaktadır. Kendini affetme, başkalarını affetme, durumu affetme ve genel affetme davranışları ise yaşam doyumlarını olumlu yönde açıklamaktadır. Ayrıca özel gereksinimli çocuğa sahip annelerin mükemmeliyetçilikleri ile yaşam doyumları arasındaki ilişkide affetmenin kısmi aracı değişken olarak rol oynadığı belirlenmiştir.

İndirmeler

İndirme verileri henüz mevcut değil.

Referanslar

Adler, A. (2004). Yaşamın anlam ve amacı (7. bs.) (Çev. Kamuran Şipal). İstanbul: Say Yayınları.

Adler, A. (2008). İnsanı tanıma sanatı (Çev. Kamuran Şipal). İstanbul: Say Yayınları

Akandere, M., Acar. M. ve Baştuğ, G. (2009). Zihinsel ve fiziksel engelli çocuğa sahip anne ve babaların yaşam doyumu ve umutsuzluk düzeylerinin incelenmesi. Selçuk Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 22(1), 23-32.

Altay, B. ve Avcı, İ. A. (2009). Huzurevinde yasayan yaşlılarda özbakım gücü ve yasam doyumu arasındaki ilişki. Dicle Tıp Dergisi, 36(4), 275-282.

Altuğ Özsoy, S., Özkahraman, Ş. ve Çallı, F. (2006). Zihinsel engelli çocuk sahibi ailelerin yaşadıkları güçlüklerin incelenmesi. Aile ve Toplum, 3(9), 69-77.

Avşaroğlu, S., Deniz, M. E. ve Kahraman, A. (2005). Teknik öğretmenlerde yaşam doyumu iş doyumu ve mesleki tükenmişlik düzeylerinin incelenmesi. Selçuk Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 14, 115-129.

Ayten, A. (2014). Din ve sağlık: Bireysel dindarlık, sağlık davranışları ve hayat memnuniyeti ilişkisi üzerine bir araştırma. Din Bilimleri Akademik Araştırma Dergisi, 13(3), 7-31.

Ayten, A. ve Ferhan, H. (2016). Forgiveness, religiousness, and life satisfaction: An empirical study on Turkish and Jordanian university students. Spiritual Psychology and Counseling, 1(1), 79-84. DOI: https://doi.org/10.12738/spc.2016.1.0006

Ayten, A. ve Gashi, F. (2012). Affetme ve hayat memnuniyeti üzerine karşılaştırmalı bir araştırma. Balkan Araştırmaları Dergisi, 3(2), 11-36.

Ayyıldız, T., Konuk Şener, D., Kulakçı, H. ve Veren, F. (2012). Zihinsel engelli çocuğa sahip annelerin stresle baş etme yöntemlerinin değerlendirilmesi. Ankara Sağlık Hizmetleri Dergisi, 11(2), 1-12. DOI: https://doi.org/10.1501/Ashd_0000000078

Bahar, A., Bahar, G., Savaş, H. A. ve Parlar, S. (2009). Determining the ways of coping with stress with depression and anxiety levels of the mothers of handicapped children. Fırat Health Services Journal, 4(11), 97-112.

Baron, R. M. ve Kenny, D. A. (1986). The moderator-mediator variable distinction in social-psychological research: Conceptual, strategic and statistical considerations. Journal Personal Social Psychology, 51, 1173-82. DOI: https://doi.org/10.1037/0022-3514.51.6.1173

Beutel, M. E., Glaesmer, H., Wiltink, J., Marian, H. ve Brähler, E. (2010). Life satisfaction, anxiety, depression and resilience across the life span of men. The Aging Male, 13(1), 32-39. DOI: https://doi.org/10.3109/13685530903296698

Bowman, R. A. (2001). Quality of life assessment for young children with developmental disabilities and their families: Development of a quality of life questionnaire (Doctoral dissertation). Virginia University, Morgantown, WV.

Brown, R. I., MacAdam-Crisp, J., Wang, M. ve Iarocci, G. (2006). Family quality of life when there is a child with a developmental disability. Journal of Policy and Practice in Intellectual Disabilities, 3(4), 238-245. DOI: https://doi.org/10.1111/j.1741-1130.2006.00085.x

Bugay, A. (2010). Investigation of social-cognitive, emotional and behavioral variables as predictors of self-forgiveness (Yayınlanmamış doktora tezi). ODTÜ, Ankara.

Bugay, A. ve Demir, A. (2010). A Turkish version of Heartland Forgiveness Scale. Procedia-Social and Behavioral Sciences, 5, 1927-1931. DOI: https://doi.org/10.1016/j.sbspro.2010.07.390

Bugay, A., Demir, A. ve Delevi, R. (2012). Assessment of the reliability and validity of the Turkish version of Heartland Forgiveness Scale. Psychological Reports, 111(2), 575-584. DOI: https://doi.org/10.2466/08.21.PR0.111.5.575-584

Camadan, F. ve Yazıcı, H. (2017). Üniversite öğrencilerinde gözlenen saldırganlık eğilimlerinin açıklanmasına dönük bir model. Hacettepe Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 32(2), 343-360.

Cameron, S. J. ve Armstrong, S., M. (1991). Stress, coping, and resources in mothers of adults with developmental disabilities. Counselling Psychology Quarterly, 4(4), 301-310. DOI: https://doi.org/10.1080/09515079108254438

Cameron, S. J., Dobson, L. A. ve Day, D. M. (1991). Stress in parents of developmentally delayed and non-delayed preschool children. Canada's Mental Health, 39(1), 13-17.

Cangür, Ş., Civan, G., Çoban, S., Koç, M., Karakoç, H. ve Budak, S. (2013). Düzce ilinde bedensel ve/veya zihinsel engelli bireylere sahip ailelerin toplumsal yaşama katılımlarının karşılaştırmalı olarak değerlendirilmesi. Düzce Üniversitesi Sağlık Bilimleri Enstitüsü Dergisi, 3(3), 1-9.

Cin, A. (2001). Grup rehberliğinin özürlü çocuğu olan anne babaların kaygı düzeylerinin azaltılmasındaki etkisi (Yayınlanmamış yüksek lisans tezi). İnönü Üniversitesi, Malatya.

Cin, A. ve Kılıç, M. (2005). Deneysel olarak sınanmış grupla psikolojik danışma ve rehberlik programları. S. Erkan ve A. Kaya (Ed.), Özürlü çocuğu olan anne babaların kaygı düzeylerini azaltmaya yönelik bir grup rehberliği uygulaması (s. 70-102) içinde. Ankara: Pegem-A Yayıncılık.

Craddock, A. E., Church, W., Harrison, F. ve Sands, A. (2010). Family of origin qualities as predictors of religious dysfunctional perfectionism. Journal of Psychology and Theology, 38(3), 205-214. DOI: https://doi.org/10.1177/009164711003800305

Çalışandemir, F. ve Tagay, Ö. (2015). Multidimensional perfectionism and humor styles the predictors of life satisfaction. Procedia- Social and Behavioral Sciences, 174, 939-945. DOI: https://doi.org/10.1016/j.sbspro.2015.01.715

Çeçen, A. R. (2008). Üniversite öğrencilerinde yaşam doyumunu yordamada bireysel bütünlük duygusu, aile bütünlük duygusu ve benlik saygısı. Eğitimde Kuram ve Uygulama, 4(1), 19-30.

Çelik, E., Arıcı Özcan, N. ve Turan, M. E. (2014). Ergenlerin yaşam doyumunu algılanan okul yetersizliğinin, sosyal kaynaklı mükemmeliyetçiliğin ve kendini değerlendirmenin yordaması. Eğitimde Kuram ve Uygulama, 10(4), 1143-1155.

Dağlı, A. ve Baysal, N. (2016). Yaşam Doyumu Ölçeğinin Türkçe’ye uyarlanması: Geçerlik ve güvenirlik çalışması. Elektronik Sosyal Bilimler Dergisi, 15(59), 1250-1262. DOI: https://doi.org/10.17755/esosder.263229

Davis, D. E., Worthington, E. L., Hook, J. N. ve Hill, P. C. (2013). Research on religion/spirituality and forgiveness: A meta-analytic review. Psychology of Religion and Spirituality, 5(4), 233-241. DOI: https://doi.org/10.1037/a0033637

Demirel, S. ve Canat, S. (2004). Ankara’daki beş eğitim kurumunda kendini yaralama davranışı üzerine bir çalışma. Kriz Dergisi, 12(3), 1-9. DOI: https://doi.org/10.1501/Kriz_0000000210

Deniz, M. E., Dilmaç, B. ve Arıcak, O. T. (2009). Engelli çocuğa sahip olan ebeveynlerin durumluk-sürekli kaygı ve yaşam doyumlarının incelenmesi. Uluslararası İnsan Bilimleri Dergisi, 6(1), 953-968.

Diener, E. (1984). Subjective well-being. Psychological Bulletin. 95(3), 542-575. DOI: https://doi.org/10.1037/0033-2909.95.3.542

Diener, E., Emmons, R. A., Larsen, R. J. ve Griffin, S. (1985). The satisfaction with life scala. Journal of Personality Assessment, 49(1), 71-75. DOI: https://doi.org/10.1207/s15327752jpa4901_13

Egan, L. A. ve Todorov, N. (2009). Forgiveness as a coping strategy to allow school students to deal with the effects of being bullied: Theoretical and empirical discussion. Journal of Social and Clinical Psychology, 28(2), 198-222. DOI: https://doi.org/10.1521/jscp.2009.28.2.198

Enns, M. W., Cox, B. J. ve Clara, I. (2002). Adaptive and maladaptive perfectionism: Developmental origins and association with depression proneness. Personality and Individual Differences, 33(6), 921-935. DOI: https://doi.org/10.1016/S0191-8869(01)00202-1

Enright, R. D. ve Coyle, C. T. (1998). Researching the process model of forgiveness within psychological interventions. E. L. Worthington (Ed.). Dimensions of forgiveness: Psychological research and theological perspectives (s. 139-161) içinde. Philadelphia: Templeton Foundation Press.

Enright, R. D. ve Group, T. H. (1996). Counseling within the forgiveness triad: On forgiving, receiving forgiveness and self-forgiveness. Counseling and Values, 40(2), 107-126. DOI: https://doi.org/10.1002/j.2161-007X.1996.tb00844.x

Enright, R. D., Santos, M. J. D. ve Al-Mabuk, R. (1989). The adolescent as forgiver. Journal of Adolescence, 12(1), 95-110. DOI: https://doi.org/10.1016/0140-1971(89)90092-4

Enright, R. D. ve The Human Development Study Group (1994). Piaget on the moral development of forgiveness: Identity or reciprocity? Human Development, 37(2), 63-80. DOI: https://doi.org/10.1159/000278239

Ergüner-Tekinalp, B. ve Terzi, Ş. (2012). Terapötik bir araç olarak bağışlama: İyileştirici etken olarak bağışlama olgusunun psikolojik danışma sürecinde kullanımı. Eğitim ve Bilim, 37(166), 14-24.

Ersanlı, K. ve Kutlu, M. (1998, Eylül). Zihinsel engelli çocuğu olan annelerin umutsuzluk düzeyleri. VII. Ulusal Eğitim Bilimleri Kongresi’nde sunulan bildiri, Selçuk Üniversitesi, Eğitim Fakültesi, Konya.

Ersoy, Ö. ve Güneysu, S. (1998). Destekleyici eğitim programlarının engelli çocuğu olan anneler üzerindeki etkisi. Ankara: Konak Kırtasiye Yayınları.

Fırat, S., Diler, R. S., Avcı, A. ve Şeydaoğlu, G. (2002). Comparison of psychopathology in the mothers of autistic and mentally retarded children. Jounal Korean Medical Science, 17(5), 679-685. DOI: https://doi.org/10.3346/jkms.2002.17.5.679

Fışıloğlu, A. ve Fışıloğlu, H. (1997). İşitme engelli birey ile değişim sürecindeki ailelerin karşılaştıkları sorunlar. A. N. Karancı (Ed.), Farklılıkla yaşamak: Aile ve toplumun farklı gereksinimleri olan bireylerle birlikteliği (s. 23-35) içinde. Ankara: Türk Psikologlar Derneği Yayınları.

Flett, G. ve Hewitt P. L. (2002). Perfectionism in children and their parents, a develepmental analysis perfectionism. G. L. Flett ve P. L. Hewitt (Ed.), Perfectionism: Theory, research, and treatment (s. 89-132) içinde. Washington DC: American Psychological Association. DOI: https://doi.org/10.1037/10458-004

Gündoğar, D., Gül, S. S., Uskun, E., Demirci, S. ve Keçeci, D. (2007). Üniversite öğrencilerinde yaşam doyumunu yordayan etkenlerin incelenmesi. Klinik Psikiyatri, 10(1), 14-27.

Güvendeğer Doksat, N., Balkanlı Zengin, H. ve Doksat, M. K. (2018). Dikkat eksikliği ve hiperaktivite bozukluğu olan çocukların ebeveynlerinde mükemmeliyetçilik ve dikkat eksikliği ve hiperaktivite bozukluğu. Çukurova Tıp Dergisi, 43(3), 581-588. DOI: https://doi.org/10.17826/cumj.344733

Hall, J. H. ve Fincham, F. D. (2005). Self-forgiveness: The stepchild of forgiveness research. Journal of Social and Clinical Psychology, 24(5), 621-637. DOI: https://doi.org/10.1521/jscp.2005.24.5.621

Hamachek, D. E. (1978). Psychodynamics of normal and neurotic perfectionism. Psychology, 15(1), 27-33.

Headey, B., Kelley, J. ve Wearing, A. (1993). Dimensions of mental health: Life satisfaction, positive affect, anxiety and depression. Social Indicators Research, 29(1), 63-82. DOI: https://doi.org/10.1007/BF01136197

İmamoğlu, A. ve Yavuz, A. (2011). Üniversite gençliğinde dini inanç ve umutsuzluk ilişkisi. Sakarya Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi, 13(23), 205-244.

Jansson‐Fröjmark, M. ve Linton, S. J. (2007). Is perfectionism related to pre‐existing and future insomnia? A prospective study. British Journal of Clinical Psychology, 46(1), 119-124. DOI: https://doi.org/10.1348/014466506X158824

Kaner, S. (2004). Engelli çocukları olan ana-babaların algıladıkları stres, sosyal destek ve yaşam doyumlarının incelenmesi. Ankara Üniversitesi Bilimsel Araştırma Projesi Kesin Raporu. 21.12.2017 tarihinde http://acikarsiv.ankara.edu.tr/browse/498/ adresinden erişildi.

Karababa, A. (2012). Psikolojik danışmanlarda olumlu mükemmeliyetçilik ve olumsuz mükemmeliyetçilik düzeylerinin iş doyumu ve yaşam doyumunu yordamadaki rolü (Yayınlanmamış yüksek lisans tezi). Pamukkale Üniversitesi, Denizli.

Karababa, A. ve Acun Kapıkıran, N. (2014). Psikolojik danışmanlarda olumlu-olumsuz mükemmeliyetçilik düzeylerinin iş ve yaşam doyumunu yordamadaki rolü. Türk Psikolojik Danışma ve Rehberlik Dergisi, 5(42), 138-147.

Kaya, F. ve Peker, A. (2016). Üniversite öğrencilerinin affetme ve mükemmeliyetçilik düzeyleri arasındaki ilişki: Duygusal zekânın aracı rolü. Gaziantep Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi, 15(4), 1086-1094.

Kırdök, O. (2004). Olumlu ve olumsuz mükemmeliyetçilik ölçeği geliştirme çalışması (Yayınlanmamış yüksek lisans tezi). Çukurova Üniversitesi, Adana.

Kim, L. M. (2008). A perfect storm: Perfectionism, forgiveness, and marital satisfaction (Doctoral dissertation). Available from ProQuest Dissertations and Theses database. (UMI No. 3438546).

Kim, L. M., Johnson, J. L. ve Ripley, J. (2011). A perfect storm: Perfectionism, forgiveness, and marital satisfaction. Individual Differences Research, 9(4), 199-209.

Koçan, S. H. (2013). Engelli çocuğa sahip ebeveynlerin depresyon düzeylerinin incelenmesi. Kastamonu Eğitim Dergisi, 21(2), 589-600.

Kottman, T. (2000). Perfectionist children and adolescents: Implications for school counselors. Professional School Counseling, 3(3), 182-189.

Küçüker, S. (1993). Özürlü çocuk ailelerine yönelik psikolojik danışma hizmetleri. Ankara Üniversitesi Eğitim Bilimleri Fakültesi Özel Eğitim Dergisi, 1(3), 23-29. DOI: https://doi.org/10.1501/Ozlegt_0000000018

Küllü, Z. (2008). Özürlü çocuğa sahip ebeveynlerde depresyon durumunun değerlendirilmesi (Yayınlanmamış yüksek lisans tezi). Erciyes Üniversitesi, Kayseri.

Lee, J. I., Kim, K. H. ve Oh, S. H. (2003). Depression and life satisfaction of middle-aged man. Korean Journal of Adult Nursing, 15(3), 422.

Leung, J. P. ve Leung, K. (1992). Life satisfaction, self-concept, and relationship with parents in adolescence. Journal of Youth and adolescence, 21(6), 653-665. DOI: https://doi.org/10.1007/BF01538737

Macaskill, A. (2012). Differentiating dispositional self- forgiveness from other-forgiveness: Associations with mental health and life satisfaction. Journal of Social and Clinical Psychology, 31(1), 28-50. DOI: https://doi.org/10.1521/jscp.2012.31.1.28

Mahmoud, J. S. R., Staten, R. T., Hall, L. A. ve Lennie, T. A. (2012). The relationship among young adult college students’ depression, anxiety, stress, demographics, life satisfaction, and coping styles. Issues in Mental Health Nursing, 33(3), 149-156. DOI: https://doi.org/10.3109/01612840.2011.632708

McCullough, M. E. (2001). Forgiveness: Who does it and how do they do it? Current Directions in Psychological Science, 10(6), 194-197. DOI: https://doi.org/10.1111/1467-8721.00147

Milgram, N. A. ve Atzil, M. (1988). Parenting stress in raising autistic children. Journal of Autism and Developmental Disorders, 18(3), 415-424. DOI: https://doi.org/10.1007/BF02212196

Mistler, B. A. (2010). Forgiveness, perfectionism, and the role of self-compassion (Doctoral dissertation). University of Florida, Florida.

Murray, R. J. (2002). Forgiveness as a therapeutic option. The Family Journal: Counseling and Therapy for Couples and Families, 10(3), 315-321. DOI: https://doi.org/10.1177/10680702010003008

Özcanarslan, F., Karataş, H. ve Aydın, D. (2014). Şanlıurfa ilinde engelli çocuğa sahip annelerin depresyon durumlarının belirlenmesi. Harran Üniversitesi Tıp Fakültesi Dergisi, 11(2), 75-82.

Öztörel, I. (2018). Psikolojik danışman adaylarının psikolojik sağlamlık, yaşam doyumu ve affetme düzeylerinin incelenmesi (Yayınlanmamış yüksek lisans tezi). Yakındoğu Üniversitesi, Lefkoşa.

Pallant, J. (2015). SPSS kullanma kılavuzu (Çev. Sibel, Balcı ve Berat, Ahi.). Ankara: Nobel Yayınları.

Park, J., Turnbull, A. P. ve Rutherford Turnbull, H. (2002). Impacts of poverty on quality of life in families of children with disabilities. Exceptional Children, 68(2), 151-170. DOI: https://doi.org/10.1177/001440290206800201

Ram, A. (2005). The relationship of positive and negative perfectionism to academic achievement, achievement motivation and well-being in tertiary students (Master’s thesis). University of Canterbury, Christchurch.

Rice, K. G. ve Mirzadeh, S. A. (2000). Perfectionism, attachment and adjustment. Journal of Counseling Psychology, 47(2), 238-250. DOI: https://doi.org/10.1037/0022-0167.47.2.238

Schuler, P. A. (2000). Perfectionism and gifted adolescent. Journal of Secondary Gifted Education, 11(4), 183-196. DOI: https://doi.org/10.4219/jsge-2000-629

Sen, E. ve Yurtsever, S. (2007). Difficulties experienced by families with disabled children. Journal for Specialists in Pediatric Nursing, 12(4), 238-252. DOI: https://doi.org/10.1111/j.1744-6155.2007.00119.x

Shin, D. C. ve Johnson, D. M. (1978). Avowed happiness as an overall assessment of the quality of life. Social Indicators Research, 5(1), 475-492. DOI: https://doi.org/10.1007/BF00352944

Singh, K. ve Jha, S. D. (2008). Positive and negative affect, and grit as predictors of happiness and life satisfaction. Journal of the Indian Academy of Applied Psychology, 34(2), 40-45.

Sipos, R., Predescu, E., Muresan, G. ve Iftene, F. (2012). The evaluation of family quality of life of children with autism spectrum disorder and attention deficit hyperactive disorder. Applied Medical Informatics, 30(1), 1-8.

Slade, P. D. ve Owens, R. G. (1998). A dual process model of perfectionism based on reinforcement theory. Behavior Modification, 22(3), 372-390. DOI: https://doi.org/10.1177/01454455980223010

Song, L. ve Appleton, S. (2008). Life satisfaction in urban China: Components and determinants. World Development, 36(11), 2325-2340. DOI: https://doi.org/10.1016/j.worlddev.2008.04.009

Tamer, M. (2010). Zihinsel engelli çocuk annelerinde stres yönetimi eğitiminin etkileri (Yayınlanmamış yüksek lisans tezi). Ege Üniversitesi, İzmir.

Thompson, L. Y., Snyder, C. R., Hoffman, L., Michael, S. T., Rasmussen, H. N. ve Billings, L. S. (2005). Dispositional forgiveness of self, others, and situations. Journal of Personality, 73(2), 313-359. DOI: https://doi.org/10.1111/j.1467-6494.2005.00311.x

Topbaşoğlu Altan, T. ve Çivitci, A. (2017). Öfke ve yaşam doyumu arasındaki ilişkide affetmenin düzenleyici rolü. Mehmet Akif Ersoy Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 9(18), 308-327.

Toussaint, L. ve Friedman, P. (2009). Forgiveness, gratitude, and well-being: The mediating role of affect and beliefs. Journal of Happiness Studies, 10(6), 635-654. DOI: https://doi.org/10.1007/s10902-008-9111-8

Truong, K. T. (1991). Human forgiveness: A phenomenological study about the process of forgiving (Doctoral dissertation). United States International University, San Diego, ABD.

Uz Baş, A. (2011). İlköğretim çağındaki çocuklarda mükemmeliyetçilik boyutları: Kaygı, yaşam doyumu ve akademik başarı ile ilişkileri. Eğitim ve Bilim, 36(162), 261-272.

Ülker Tümlü, G. ve Recepoğlu, E. (2013). Üniversite akademik personelinin psikolojik dayanıklılık ve yaşam doyumu arasındaki ilişki. Yüksekögretim ve Bilim Dergisi, 3(3), 205-2013.

Ünal, S., Karlıdağ, R. ve Yoloğlu, S. (2001). Hekimlerde tükenmişlik ve iş doyumu düzeylerinin yaşam doyumu düzeyleri ile ilişkisi. Klinik Psikiyatri, 4(2), 113-118.

Veenhoven, R. (1996). The study of life satisfaction. W. E. Saris, R. Veenhoven, A. C. Scherpenzeel ve B. Bunting (Ed.), A comparative study of satisfaction with life in europe (s. 11-48) içinde. Budapest: EOtvOs University Press.

Watson, S. M. R. ve Keith, K. D. (2002). Comparing the quality of life of schoolaged children with and without disabilities. Mental Retardation, 40(4), 304-312. DOI: https://doi.org/10.1352/0047-6765(2002)040<0304:CTQOLO>2.0.CO;2

Webb, J. R., Dula, C. S. ve Brewer, K. (2012). Forgiveness and aggression among college students. Journal of Spirituality in Mental Health, 14(1), 38-58. DOI: https://doi.org/10.1080/19349637.2012.642669

Yıldırım, F. ve Conk, Z. (2005). Zihinsel yetersizliği olan çocuğa sahip anne babaların stresle başa çıkma tarzlarına ve depresyon düzeylerine planlı eğitime etkisi. Cumhuriyet Üniversitesi Hemşirelik Yüksekokulu Dergisi, 9(2), 1-10.

Yöntem, M. K., Öktem, İ. ve Artuç, S. (2017). Lise öğrencilerinin psikolojik doğum sırasının özgecilik üzerindeki yordayıcı gücünün incelenmesi. Turkish Studies-International Periodical for the Languages, Literature and History of Turkish or Turkic, 12(4), 623-640. DOI: https://doi.org/10.7827/TurkishStudies.11198

Zhu, H. (2015). Social support and affect balance mediate the association between forgiveness and life satisfaction. Social Indicators Research, 124(2), 1-11. DOI: https://doi.org/10.1007/s11205-014-0790-8

İndir

Yayınlanmış

2020-09-04

Nasıl Atıf Yapılır

Yangın, N., & Camadan, F. (2020). Mükemmeliyetçilik ile Yaşam Doyumu Arasındaki İlişkide Affetmenin Aracı Rolü. Yaşadıkça Eğitim, 34(2), 241–263. https://doi.org/10.33308/26674874.2020342135

Sayı

Bölüm

Araştırma Makaleleri